“เอาหน่า เมื่อเช้าวิ่งมาแล้ว วันนี้ขอกินเลย์สักถุงหนึ่งก็แล้วกัน” “เอาเบอร์เกอร์กับเฟรนช์ฟราย…ขอโค้กซีโร่นะครับ” “วันนี้กินวิตามินเม็ดไปแล้ว ขอสูบบุหรี่สักมวนละกัน” มีครั้งหนึ่งที่นั่งจับไข่คุยกัน…เฮ้ย! จับเข่าคุยกันกับเพื่อนๆเรื่องออกกำลังกาย (แหมเปิดประโยคมาก็มีเสียวซะละ) ถึงเหตุผลว่าทำไมหลายคน รวมถึงพวกเรากันด้วย หลังจากที่ตั้งปฏิญาณซะดิบดีว่าจะกลับมาดูแลสุขภาพตัวเองแบบเป็นจริงเป็นจัง หลายคนก็ทำได้ต่อเนื่องสักพักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็เริ่มเถลไถลออกนอกลู่นอกทางในที่สุด (มีส่วนน้อยที่ทำจนกลายเป็นนิสัยแล้วก็ดูแลสุขภาพตัวเองได้อย่างต่อเนื่อง….อะ ปรบมือสิครับ)
เช้าวันหนึ่งขณะที่ผมตื่นขึ้นมาตอนประมาณตีห้า หยิบเสื้อที่เพิ่งได้รับมาเมื่อตอนเย็นใส่ มือกวักน้ำเย็นที่ไหลออกมาจากก็อกน้ำในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้ร่างกายตื่นตัว มองกระจกเห็นเงาผู้ชายคนหนึ่งในนั้น “มึงบ้ารึเปล่าวะ? จะไปวิ่งทำไม Virtual Run วิ่งคนเดียวไปเรื่อยๆ เวลาดีแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ไม่มีการแข่งขัน ไม่มีแรงฮึดจากคนรอบข้าง และที่สำคัญมันไม่มีแม้แต่จุดสตาร์ท…”