“ถ้ามีคนอื่นกระโดดลงจากหน้าผา คุณต้องโดดด้วยไหม?” นี่คือคำถามที่ผมเชื่อว่าหลายคนคงเคยได้ยินผ่านหูมาไม่มากก็น้อย ผมจำได้ว่าเตี่ยเคยพูดอะไรแบบนี้ตอนที่ยังเป็นวัยรุ่นช่วงติดเพื่อน มันทำให้ผมฉุกคิดว่าพฤติกรรมของเราไม่ควรเอาไปยึดติดกับคนอื่นๆ ถึงแม้ว่าเราจะรู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขาทำในเวลานั้นดู “มีเหตุผล” อะไรบางอย่างก็ตามที
1. เย็นวันหนึ่งของฤดูร้อน, ชายชราเดินออกจากบ้านมาเรื่อยๆจนมาหยุดยืนอยู่บนสะพานแขวนเหนือทะเลสาบ เขายืนเหม่อมองก้อนเมฆบนท้องฟ้าแล้วทอดหายใจทิ้งหลายต่อหลายครั้ง เขาก้มลงหยิบก้อนหินขนาดพอดีมือแล้วโน้มตัวผ่านราวสะพานและปล่อยก้อนหินในมือให้ร่วงหล่นไปในทะเลสาบ หินก้อนนั้นกระทบผิวทะเลสาบแล้วจมหายไปก่อนสร้างคลื่นกระเพื่อมเป็นวงกว้างออกไปเรื่อยๆ
โพสต์แรกมักทำให้รู้สึกประหม่าเสมอ มันเหมือนกับคนที่ไม่รู้จักใครเลยแล้วอยู่ๆก็เดินเข้าไปในงานเลี้ยงที่ทุกคนมีพื้นที่ของตัวเองอยู่แล้ว มันทั้งน่ากลัวและน่าตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน มีเทคนิคบางอย่างที่ผมใช้เวลาเจอสถานการณ์แบบนี้