กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว แต่วางหินวันละก้อน

⌛️ เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเจอ 2 เหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตกลับมานั่งถามตัวเองเรื่อง ‘เวลา’ บนโลกนี้อย่างมาก
.
เรื่องหนึ่งได้พาคุณลุงไปส่งโรงพยาบาล ทันเวลา ต่อลมหายใจสุดท้าย
.
อีกเรื่องหนึ่งเพื่อนที่รู้จัก เรียนด้วยกันสมัยมัธยมปลายเสียชีวิต แบบกระทันหัน
.
ก่อนหน้านี้เวลามันเป็น ‘abstract’ คอนเซ็ปต์
.
จับต้องยาก รู้ว่าวันหนึ่งจะหมด
.
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคิดว่าตัวเองมีเวลาเหลือเพียบๆ
.
แต่ที่จริงแล้วอาจจะไม่ใช่อย่างนั้น
.
🚘 พี่คนหนึ่งเคยบอกผมว่า “มนุษย์เราเกิดมาเหมือนรถยนต์ที่มีขีดบอกระดับน้ำมันเสีย มีน้ำมันเท่าไหร่ไม่รู้ แต่หยุดวิ่งไม่ได้ วันหนึ่งน้ำมันจะหมด โดยไม่บอกไม่กล่าว”
.
พระเจ้าใส่น้ำมันในรถแต่ละคนมาไม่เท่ากัน แล้วก็ปล่อยให้ไปลุ้นกันเอาเอง
.
วุ่นวายชิบหายเลย
.
เมื่อคิดถึงว่าเวลาอาจจะไม่ได้เยอะอย่างที่เราคิด ก็กลับมามองสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันว่าเป็นยังไงบ้าง เรื่องงานที่ทำอยู่ งานเขียน เรื่องครอบครัว เรื่องการได้ทำโปรเจ็กต์ต่างๆ ที่อยากทำ
.
ก็มองไม่ออกหรอกนะว่าปลายทางแล้วมันจะเป็นยังไง ไม่มีหน้าตาของกรุงโรมที่สร้างเสร็จในหัวด้วยซ้ำ
.
รู้แต่ว่า เออ…เท่าที่ดูชีวิตในเวลานี้ สามารถพูดได้ว่าก็ภูมิใจกับกรุงโรมที่สร้างขึ้นด้วยการวางหินไปทีละก้อน อยู่ไม่น้อย
.
อย่างการทำรายการกับพี่หนุ่ม มันก็เกินคาด ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งจะได้ทำโปรเจ็กต์ #เล่มนี้พี่ว่าดี รีวิวหนังสือสนุกๆ ด้วยกัน
.
มันอาจจะไม่ได้ใหญ่โต หรูหรา แต่มันก็เป็นจุดที่ควรปรบมือให้ตัวเองหน่อยหนึ่งว่าเราควรภูมิใจกับมันบ้าง
.
มัวแต่คิดว่าปลายทางจะไปที่ไหน อยากเก่งกว่านี้ อยากสร้างกรุงโรมที่สวยกว่านี้ แต่น้ำมันจะมีไปถึงรึเปล่าก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้นอย่าลืมมีความสุขกับระหว่างทางด้วย