คุณจำกัดความเป็นตัวคุณยังไง?

“How do you define yourself?”

นี่คือคำถามที่ทรงพลัง ที่ Lizzie Velasquez (ผู้หญิงที่เคยถูกบูลลี่เรื่องหน้าตาว่าเป็น “the world’s ugliest woman”) พูดไว้บน TED Talk ว่าเธอมีจุดต่ำสุดของชีวิตแล้วต้องเลือกระหว่างจะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยให้ “คนอื่น” นิยามตัวคุณว่าคุณเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ หรือ เลือกที่จะจำกัดความตัวคุณเองว่าเป็นใคร แล้วเธอก็ถามคำถามนี้ “How do you define yourself?”

เวลานี้เมื่อปีก่อนผมมีโอกาสผ่านเข้ารอบพิชชิ่ง NIA ไปจนถึงรอบสุดท้าย ตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก ไม่เคยพิชชิ่งมาก่อน ประหม่าไปหมด แต่ก็รู้สึกดีใจและแน่นอนคาดหวังว่าตัวเองจะผ่านการคัดเลือกและได้ทุนไปทำธุรกิจต่อ

ตอนนั้นฝึกพิชทุกวันเลยเกือบเดือน เตรียมสไลด์ ปรับเพิ่ม ปรับลด เตรียมตัวเยอะมาก แต่สิ่งที่ไม่ได้เตรียมคือหัวใจ

วันที่บินไปพิชที่กรุงเทพฯ ผมคาดหวังไว้เยอะมาก แต่สุดท้ายผลออกมาคือ “ไม่ผ่าน” ในวันนั้น

แน่นอนว่าความเสียใจมันค่อนข้างรุนแรง มีจังหวะหนึ่งที่ผมคิดว่า “ตัวเองอาจจะไม่เหมาะกับทางสายนี้รึเปล่า?” มีช่วงเวลาที่เขวและเคว้งไปอยู่พอสมควร หรือผมไม่ได้เรื่องไม่มีความสามารถมากพอ?

แต่ผมก็กลับมาถามตัวเองว่า “ผมจะให้คนอื่นมาจำกัดความสิ่งที่ผมเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?” ผมจะยอมให้คนอื่นบอกว่าตัวเองไม่มีความสามารถพอแล้วก็จะให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?

แน่นอนว่าผมอาจจะไม่ได้เป็นคนเก่งหรือมีความสามารถมากมายอะไรนัก แต่สิ่งที่ผมรู้แน่ๆก็คือผมไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆและที่สำคัญผมรู้ว่าตัวเองยังพัฒนาได้อีก ทำได้อีก และไม่ให้สถานการณ์หรือคนอื่นมาบอกว่าผมดีไม่พออย่างเด็ดขาด

ผมลุกขึ้นมาลุยต่อปั้นโปรเจ็คใหม่อีกครั้ง, ผมบอกเพื่อนๆที่ทำมาด้วยกันตั้งแต่แรกเลยว่าผมจะไม่โกรธหรือโทษพวกเขาเลยถ้าจะถอยตอนนี้ เพราะผมเองไม่อยากทำให้พวกเขาผิดหวัง

แต่สิ่งที่พวกเขาบอกคือ “พวกผมเชื่อในตัวคุณโสภณ ลุยต่อครับ” นั้นคือแรงสนับสนุนที่หาไม่ได้ง่ายๆ โดยเฉพาะในโลกของธุรกิจ

ตั้งแต่กลางปีผมได้ลองทำตัว #BusyRabbitPlatform จากไอเดียเล็กๆอันหนึ่ง จนมันค่อยๆเติบโตและมีทีมงานที่ค่อยช่วยเหลือประคองกันมาเรื่อยๆ จนมันมีรูปแบบที่พอเป็นรูปเป็นร่าง ผมบอกทีมว่าจะเอาเข้า NIA อีกรอบ

ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา, ผมสู้กับตัวเองมาตลอดว่าอย่าคาดหวัง เตรียมใจไว้ด้วยกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะเราไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถึงอย่างงั้น ผมก็ยังเตรียมตัวอย่างเต็มที่และไม่เหยาะแหยะ ทำให้ดีที่สุดเสมอ

เช้าวันนี้ ผมมาถึงห้องประชุม ระหว่างนั่งรอผมถ่ายรูปนี้เก็บเอาไว้ แม้อาจจะอ่านไม่ค่อยออก แต่ในนั้นมีประโยคหนึ่งที่ผมเขียนว่า “ผมภูมิใจที่ตัวเองทำมาได้ขนาดนี้”

น้องที่ปรึกษา NIA เดินออกมาเรียกไปเข้าพิชชิ่ง

ผมมีเวลา 30 นาทีที่จะโน้มน้าวจิตใจกรรมการให้เห็นว่าสิ่งที่เรากำลังทำนั้นจะเป็นจริงและเป็นไปได้ CTO ของผมก็เข้าไปด้วย เราช่วยกันปกป้องไอเดียและอธิบายถึงธุรกิจของเราอย่างเต็มที่

30 นาที จะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็ว

นานเพราะเราไม่รู้ว่ากรรมการจะถามอะไรบ้าง เร็วเพราะบางทีเรามีเวลาไม่มากพอที่จะอธิบายทุกอย่าง

แต่ผมและ CTO ก็วางทุกอย่างบนโต๊ะ พยายามอธิบายให้ชัดเจนและดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้

เราออกมาจากห้อง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่…”เฮ้ออออ”

ผมภูมิใจกับตัวเองที่มาถึงจุดนี้ ภูมิใจกับทีมที่เชื่อใจกันมาตลอดแม้จะล้มลุกคลุกคลาน

ระหว่างขับรถกลับบ้าน น้องที่ NIA ไลน์มาบอกว่าตอนนี้กำลังปรึกษากันอยู่, หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ

มันบีบหัวใจเหลือเกิน ผลจะเป็นยังไง ผมจะยอมรับมันได้ไหมถ้าออกมาไม่เป็นอย่างที่หวัง ผมพยายามบอกตัวเอง เราทำดีที่สุดแล้ว แค่นี้ก็ดีแล้ว

อีกสักพักน้องโทรมา