สิบปีก่อน iPhone เปิดประตูแห่งเทคโนโลยีบานใหม่ของความเป็นไปได้และเปลี่ยนโลกของมนุษย์ผู้ใช้งานหลายพันล้านคนบนโลกใบนี้ไปตลอดกาล – แต่ความจริงแสนโหดร้ายก็คือว่า Apple ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ทุกปี และตอนนี้สิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่ากล้องสามตาก็คือพวกเขามาถึงทางตันของวิวัฒนาการซะแล้ว
ทศวรรษที่ผ่านมา Netflix ได้แฝงกายเข้ามาอยู่ในชีวิตประจำวันของผู้เสพคอนเทนท์ทั่วโลกหลายล้านคน (อัพเดทล่าสุด 151 ล้านคนเข้าไปแล้ว) คล้ายกับเวลาเราคิดถึงการค้นหาอะไรบางอย่างบนอินเตอร์เน็ตชื่อ Google จะมาเป็นอันดับแรก เวลาคนพูดถึงบริการที่รวบรวมเอาเอนเตอร์เทนเมนรูปแบบของภาพยนต์หรือทีวีซีรี่ย์บนโลกออนไลน์ คงไม่เกินไปนักถ้าจะบอกว่า Netflix คือชื่อแรกที่พวกเขาคิดถึง
Google และ Facebook, สองยักษ์ใหญ่แห่งวงการเทคโนโลยี, ประกาศอนุญาตให้พนักงานของพวกเขาทำงานจากบ้านได้จนถึงสิ้นปี Twitter เองก็แจ้งในอีเมลถึงพนักงานของบริษัทว่าสามารถทำงานจากบ้านได้ “ตลอดไป” หรือ “ตราบเท่าที่เห็นควร” ออฟฟิศก็ยังพร้อมจะเปิดรับ หรือจะทำงานที่บ้านต่อไปก็แล้วแต่การตัดสินใจของตัวพนักงานเองเพราะที่ผ่านมาประสิทธิภาพการทำงานของพนักงานก็ไม่ได้ลดลง จึงไม่เห็นว่าการเข้าออฟฟิศเป็นเรื่องที่สำคัญเท่าไหร่อีกต่อไป
“ไทยชนะ” ชื่อนี้นำมาซึ่งความรู้สึกที่ป่วนหัวใจ ไม่ใช่เพราะชื่อที่กำกวม เต็มไปด้วยคำถาม เราชนะใคร? ชนะอะไร? เรากำลังแข่งอะไรเหรอ? แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่ว่าเดินไปที่ไหนในตอนนี้ก็ต้องเห็น QR Code ที่ต้องแสกนก่อนเข้าไปใช้บริการในสถานที่ต่างๆ ห้างสรรพสินค้า ร้านสะดวกซื้อ ซุปเปอร์มาเก็ต ร้านตัดผม ร้านขนม ร้านกาแฟ ร้านขายยา ร้านข้าวแกง ถ้าอีกหน่อยมีติดหน้าหมู่บ้านให้แสกนก่อนเข้าก็คงไม่แปลกใจสักเท่าไหร่
“ถ้ามีคนอื่นกระโดดลงจากหน้าผา คุณต้องโดดด้วยไหม?” นี่คือคำถามที่ผมเชื่อว่าหลายคนคงเคยได้ยินผ่านหูมาไม่มากก็น้อย ผมจำได้ว่าเตี่ยเคยพูดอะไรแบบนี้ตอนที่ยังเป็นวัยรุ่นช่วงติดเพื่อน มันทำให้ผมฉุกคิดว่าพฤติกรรมของเราไม่ควรเอาไปยึดติดกับคนอื่นๆ ถึงแม้ว่าเราจะรู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขาทำในเวลานั้นดู “มีเหตุผล” อะไรบางอย่างก็ตามที
1. เย็นวันหนึ่งของฤดูร้อน, ชายชราเดินออกจากบ้านมาเรื่อยๆจนมาหยุดยืนอยู่บนสะพานแขวนเหนือทะเลสาบ เขายืนเหม่อมองก้อนเมฆบนท้องฟ้าแล้วทอดหายใจทิ้งหลายต่อหลายครั้ง เขาก้มลงหยิบก้อนหินขนาดพอดีมือแล้วโน้มตัวผ่านราวสะพานและปล่อยก้อนหินในมือให้ร่วงหล่นไปในทะเลสาบ หินก้อนนั้นกระทบผิวทะเลสาบแล้วจมหายไปก่อนสร้างคลื่นกระเพื่อมเป็นวงกว้างออกไปเรื่อยๆ
โพสต์แรกมักทำให้รู้สึกประหม่าเสมอ มันเหมือนกับคนที่ไม่รู้จักใครเลยแล้วอยู่ๆก็เดินเข้าไปในงานเลี้ยงที่ทุกคนมีพื้นที่ของตัวเองอยู่แล้ว มันทั้งน่ากลัวและน่าตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน มีเทคนิคบางอย่างที่ผมใช้เวลาเจอสถานการณ์แบบนี้